Książka, którą czytelnik bierze do rąk jest pozycją trudną. Uwaga ta została uczyniona nie dlatego, aby czytelnika odstraszyć mozołem lektury, lecz aby przygotować go i pomóc mu przebrnąć przez karty tej książki. Trudność lektury bierze się z zawartych w niej treści. Kształcenie podmiotu to książka napisana językiem potocznym. Dlatego, chcąc tę pracę naprawdę zrozumieć nie wystarczy przeczytać i zapoznać się z jej zawartością. Trzeba jeszcze opisaną strukturę opanować i przećwiczyć. Nie jest to zadanie łatwe. Zazwyczaj lektura książki powoduje tylko wzbogacenie już posiadanej wiedzy. W tej książce jednak opisana została nowa struktura myślenia i uprawiania nauki. W celu wyjaśnienia istniejących różnic posłużę się pewną analogią.
Komputer wyposażony jest w kilka podstawowych programów, dzięki którym możemy z niego korzystać. Zwykle praca z komputerem polega na opanowaniu potrzebnego nam programu, na przykład programu pomocnego w pisaniu, czyli Worda. Wzbogacanie naszej wiedzy zwykle rozumiemy jako opanowanie kolejnych, wcześniej nie znanych instrukcji w ramach już znanego nam programu Word. Czasami jednak ma miejsce trudniejsza sytuacja. Zdarza się tak, gdy chcemy opanować nowy program, na przykład Excell. Wówczas zdobywanie wiedzy polega nie tylko na opanowaniu nowych instrukcji w ramach znanego programu Word, lecz na opanowaniu w całości nowego programu. Nauczenie się nowego programu jest trudniejsze niż dokładniejsze zapoznanie się ze stosowanym już przez nas programem. Jednak trud się opłaci. Nowy program ułatwia nam korzystanie z nowych czynności. W przypadku Excela łatwiej jest prowadzić obliczenia, tworzyć tabele itp.
Analogiczna sytuacja ma miejsce w przypadku tej pracy. Kształcenie podmiotu zawiera opis pewnego nowego programu. Zawarty jest w niej opis odmiennego sposobu używania rozumu. Dotychczas możliwości naszego umysłu były wykorzystywane w ramach programu zwanego powszechnie scjentyzmem. Program ten jest świetny, jednak dzisiaj człowiek chce osiągać znacznie więcej i powstała w starożytności koncepcja scjentystyczna okazuje się niewystarczająca. Ponadto wzrosły ludzkie wymagania. Ludzie wzbogacili swoje możliwości myślowe, opanowali nowy poziom dyspozycji, nowy sposób wykorzystywania swojego rozumu. Za sprawą twórców fenomenologii i hermeneutyki człowiek wzbogacił swoją umiejętność myślenia o kategorię rozumienia. Zaczął zdawać sobie sprawę z tego, że to on nadaje sens rzeczywistości, to on w jakiś sposób rozumie rzeczywistość. W ślad za przyjętym nowym rozumieniem danego fragmentu rzeczywistości pojawia się szansa na jego pełniejsze wykorzystywanie i praktyczną realizację. Wypracowanie nowego rozumienia tego samego fragmentu rzeczywistości poszerza możliwości jego użytkowania właśnie o czynności wynikające z wprowadzonego rozumienia. Oznacza to, że człowiek uzyskał świadomość swojego teoretycznego i praktycznego odnoszenia się do rzeczywistości.
To, co ostatnio dokonało się w zakresie ludzkich możliwości myślenia można opisać przy pomocy analogii komputerowej. Świadomość teoretycznego i praktycznego odnoszenia się człowieka do rzeczywistości nie jest przejściem z jednego programu do drugiego, lecz opanowaniem umiejętności świadomego i samodzielnego pisania programów. Wcześniej takie programy wypracowywane były przez wieki i powstawały niejako bezwolnie. Program odnoszenia się człowieka do rzeczywistości, taki jak "odrodzenie" czy "pozytywizm" wypracowywany był latami i prekursorzy tych nurtów nie do końca zdawali sobie sprawę z faktu formułowania nowego stylu, nowego podejścia do rzeczywistości. Dodatkową niedogodnością poprzedniej praktyki było powszechne odrzucanie starego programu i równie powszechne przyjmowanie nowego. Oznacza to, że w danym momencie historii ludzie stosowali tylko jeden program - ten ostatnio przyjęty. Dzisiaj za sprawą świadomości swojej aktywności, człowiek może pisać nowe programy i wszystkie stosować zależnie od potrzeb. Oznacza to, że człowiek w tym samym czasie może stosować kilka programów i zmieniać je dostosowując się do rodzaju rozwiązywanego problemu. Chodzi o to, aby do rozwiązywania problemów stosować programy najlepiej się do nich nadające.
Książka ta jest także w tym sensie trudna, że wykorzystana w niej została nowa płaszczyzna myślenia. To nowe myślenie zastosowano do opisu klasycznej metody naukowej scjentyzmu. Nie można bowiem opisać nowego sposobu myślenia nie stosując go.
Główną inspiracją koncepcji kształcenia podmiotowego są dokonania i prace autora niniejszej publikacji oraz teorie i przemyślenia zaczerpnięte z dynamicznie rozwijającego się światowego nurtu badań nad twórczością i twórczym rozwiązywaniem problemów.
Przedmowa | 5 |
Świadomość aktywności podmiotu | 11 |
Świadomość podmiotowości-nowy poziom myślenia | 15 |
Płaszczyzny analizy | 15 |
Przestrzeń poznania i rozumienia | 16 |
Ja transcendentalne | 17 |
Nadawanie sensu rzeczom | 20 |
Świadomość działania | 25 |
Działanie nawykowe a działanie samostanowiące | 28 |
Dorobek współczesnej filozofii a nauka | 31 |
Klasyczna Koncepcja człowieka i klasyczny sposób odnoszenia się do rzeczywistości | 33 |
Człowiek heteronomiczny | 33 |
Deterministyczny obraz świata | 41 |
Metoda techne | 41 |
Pewne konsekwencje metody techne | 50 |
Człowiek autonomiczny i jego odnoszenie się do rzeczywistości | 55 |
Świadomość podmiotowości | 55 |
Nauka hermeneutyczna | 66 |
Podmiot autonomiczny i jego opis | 70 |
Autonomia podmiotu | 72 |
Przestrzeń wolności | 75 |
Prakseologia jako język opisujący aktywność podmiotu autonomicznego | 79 |
Sprawca | 79 |
Charakterystyka sprawcy | 83 |
Tworzywo | 86 |
Działanie | 90 |
Konsumpcja | 91 |
Ekonomiczność działań | 92 |
Gra z otoczeniem | 95 |
Akty działania | 99 |
Akt standardowy | 100 |
Akt twórczy | 102 |
Akt umyślenia twórczy | 109 |
Wybrane konsekwencje świadomości podmiotowości | 116 |
Założenia pedagogiki twórczości | 121 |
Nauczanie wiedzy a doskonalenie umiejętności twórczych | 121 |
Świadomość podmiotowości | 126 |
Wykraczanie poza dotychczasowe możliwości | 128 |
Struktura ćwiczenia treningowego | 130 |
Niektóre aspekty treningu | 135 |
Kształcenie podmiotowe | 139 |
Paradygmat scjentystyczny | 140 |
Paradygmat umyślnej twórczości | 143 |
Koncepcja kształcenia podmiotowego wprowadzana w Wyższej Szkole Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi | 155 |
Tradycyjne cele kształcenia | 156 |
Koncepcja treści nauczania podmiotowego | 158 |
Organizacja procesu kształcenia podmiotowego w WSHE | 163 |
Podsumowanie | 169 |
Słownik | 175 |
Posłowie | 185 |
Literatura | 191 |
Spis schematów | 205 |
Już w latach pięćdziesiątych naszego stulecia podjęto badania nad twórczym postępowaniem człowieka. Dokonania te zreferowali w swoich publikacjach między innymi: G. S. Isaksen (1987), M. K. Stasiak (1986) i J. Sołowiej (1997). Z opisanych przez nich doświadczeń wynika, że człowiek jest w stanie działać umyślnie i twórczo. Może on w sposób twórczo zamierzony doskonalić swoje osobowościowe dyspozycje i umyślnie twórczo rozwiązywać problemy. W ślad za tymi badaniami rozwinięto techniki treningu umiejętności twórczych i sposoby pracy nad twórczym rozwojem człowieka. W badaniach dotyczących sposobów pracy nad twórczymi dyspozycjami człowieka prym wiodą badacze amerykańscy. A. Lowen (1975) znany jest jako twórca metody pracy z ciałem zwanej bioenergetyką, dzięki której możliwe jest przyspieszanie przemian charakteru człowieka. W podobnym nurcie sytuują się badania i publikacje D. Bodella (1987). Z kolei C. Rogers (1963) zasłynął jako twórca szczególnych metod treningu psychologicznego. Jego metoda charakteryzuje się stosunkowo niewielką ingerencją w proces grupowy. Inny Amerykanin M. Liebermann (1973) opisuje doświadczenia powstałe w wyniku spotkań grupowych. Obecnie popularna jest tzw. terapia krótkoterminowa. Osobny nurt doświadczeń dotyczy pracy nad technikami twórczego rozwiązywania problemów. Nie są to już problemy osobowościowe, lecz zawodowe, zewnętrzne wobec człowieka. najbardziej znaną postacią tego nurtu jest S. Parnes (1972), autor zintegrowanej metody twórczego rozwiązywania problemów.
Wymienione dokonania teoretyczne oraz bogate doświadczenie praktyczne umożliwiły wprowadzenie nowych przedmiotów nauczania oraz wypracowanie nowych form edukacji nakierowanych nie tylko na przekazywanie wiedzy lecz również na pracę prowadzącą do wzbogacenia autonomii i poszerzenia mocy trenowanych ludzi. U podstaw myślenia twórczego leży przeświadczenie, iż warunkiem niezbędnym do tego, aby człowiek mógł zdziałać coś twórczego w swoim otoczeniu i w pracy zawodowej, jest wzbogacanie przez niego swojej osobowości. Twórcze działanie na zewnątrz człowieka jest nieodmiennie związane z rozwojem osobowości, ze wzbogacaniem jego dyspozycji.
Zwykle ćwiczenia treningowe stymulujące twórczy rozwój człowieka mają swoją strukturę. Struktura pojedynczego ćwiczenia treningowego została opisana w założeniach do kształcenia podmiotowego. W ćwiczeniach można wyróżnić kolejne etapy:
Pierwszy etap to wydanie polecenia wykonania czynności. Polecenie ma charakter otwarty, a wykonanie go otwiera uczestników na nowe możliwości interpretowania i rozumienia rzeczywistości. Zwykle każdy uczestnik realizuje polecenie według własnego pomysłu, własnego rozumienia. Jest to drugi etap ćwiczenia. Uczestnicy wykonując polecenie o charakterze otwartym uzyskują rozmaite i różniące się od siebie dzieła. Kolejny etap to prezentacja dzieł. Uczestnicy oglądając prace kolegów konfrontują wzajemnie swoje rozumienia, dzięki czemu mogą doświadczyć granic swojej świadomości. Uczestnicy wzbogacając świadomość i otwierając swoje myślenie na nowe rozumienia tych samych rzeczy i sytuacji, wzbogacają samych siebie. Otwiera to ich na nowe sposoby działania Niektóre spośród nowych rozumień mogą okazać się twórcze.
W edukacji podmiotowej wyróżnia się kilka podstawowych przedmiotów: wzbogacanie wyobraźni, doskonalenie umiejętności wartościowania i projektowanie.
Wzbogacenie wyobraźni. Wzbogacenie rozumienia rzeczywistości to podstawowy przedmiot treningu twórczego. Polega on na wzbogacaniu umiejętności różnorodnego rozumienia tego samego fragmentu rzeczywistości. Drugim nurtem jest świadomość i doskonalenie umiejętności dokonywania wyborów. Ważnym elementem kształcenia w ramach tego przedmiotu jest budowanie wizji, celu dążeń. Niejednokrotnie od jasności i jakości stawianych sobie celów zależy efekt podejmowanych działań. Umiejętność ta jest bardzo ważna w działaniach zbiorowych. Wspólna wizja łączy i pomaga zorganizować starania wielu ludzi, a także ułatwia współdziałanie i stymuluje uzyskiwane efekty.
Umiejętność wartościowania. Umiejętność wartościowania to praca nad świadomością dokonywanych wyborów, nad ich konsekwencjami oraz wzbogaceniem umiejętności podejmowania różnorodnych rozwiązań i uświadomieniem sobie, jakich wyborów dana osoba zwykle dokonuje. Uczestnicy, którzy uzyskali wgląd w swoje preferencje ćwiczą umiejętność podejmowania różnorodnych rozwiązań.
Kolejną trenowaną dyspozycją podmiotową jest wola działania. Wola to inaczej wytrwałość w praktycznej realizacji teoretycznie ustanowionych celów. Między pomysłem a jego realizacją jest jeszcze duża odległość. Można wiedzieć, co należy robić i tego nie zrealizować. Taka dyspozycja człowieka jak wola pozwala mu, mimo napotykanych oporów i potrzeby podjęcia niejednokrotnie ogromnego wysiłku, realizować teoretyczne koncepcje. Wytrwałość w działaniu jest bardzo istotną umiejętnością przydatną w praktycznym działaniu.
Inną ważną dyspozycją człowieka jest świadomość ciała. Świadomość tego, co dzieje się z naszym ciałem jest ważna, ponieważ umożliwia nam powiększanie bogactwa ruchów. Będąc świadomym swojego ciała można wyeliminować wiele zbędnych ruchów i zachowań. Dla efektywnego funkcjonowania człowieka ważne jest na przykład obniżenie poziomu napięć mięśniowych, które towarzyszą nam w codziennym życiu. Zazwyczaj jesteśmy zmobilizowani i gotowi do podjęcia potrzebnych działań. Ta mobilizacja psychiczna powoduje mobilizację mięśni i wzrost poziomu ich napięcia. Świadomość ciała pozwala jednostce na opanowanie umiejętności relaksu, a dzięki temu obniżanie napięć mięśniowych, nawet w trakcie wykonywania ważnych zadań. Obniżanie poziomu zbędnych napięć mięśniowych zwiększa komfort psychiczny człowieka, służy jego zdrowiu oraz obniża poziom energii wydatkowanej na zwykłe funkcjonowanie. Umiejętność relaksu w codziennym życiu i koncentracji jednostki na wybranych zagadnieniach obniża koszty jej funkcjonowania, zwiększa skuteczność działania i służy komfortowi życia.
W AHE
prowadzone są zajęcia służące wzbogaceniu świadomości ciała. Są to ćwiczenia jogi, które wiążą się z dużym wysiłkiem fizycznym. Wysiłek ten skierowany jest na zwiększenie sprawności fizycznej i elastyczności ciała. W ćwiczeniach jogi, w poszczególnych asanach, bardzo precyzyjnie ustawia się pozycję ciała. Ćwiczący znajdując się w takiej pozycji uruchamia pewne wybrane partie mięśni. Napięcie wybranych mięśni służy rozciągnięciu innych mięśni i zwiększeniu ruchliwości stawów. W ćwiczeniach jogi bardzo ważny jest relaks. Wprowadza się elementy relaksu niemal po każdym ćwiczeniu. Prowadzony jest też specjalny, głęboki relaks, dzięki któremu można nabyć umiejętność odpoczywania i relaksowania całego ciała. Umiejętność relaksu, którą ćwiczący poznaje na zajęciach przenosi się na inne dziedziny jego życia. Umiejętność ta pozwala ćwiczącemu na obniżenie poziomu napięć, które towarzyszą mu podczas pokonywania trudności życiowych i rozwiązywania problemów.
Aby osiągnąć świadomość swojego ciała i umiejętność podnoszenia komfortu życia potrzebne są wysiłkowe i długotrwałe, często trwające całymi latami ćwiczenia. Jednak poniesiony trud przynosi znakomite efekty, w postaci poprawy stanu zdrowia, obniżenia poziomu napięć mięśniowych i psychicznych, a to wszystko w efekcie prowadzi do znacznego podniesienia komfortu życia.
Innym ważnym elementem kształcenia podmiotowego jest projektowanie produktu lub działania. Niewystarczające są bowiem cząstkowe dyspozycje do działania. Potrzebna jest jeszcze umiejętność wykorzystania posiadanych dyspozycji do rozwiązywania problemów. W działaniu twórczym chodzi o włączenie do sfery ludzkiej aktywności rozwiązań przynoszących efekty lepsze od dotychczasowych. Ważne jest nie tylko rozwiązanie problemu, lecz wdrożenie go w czyn i wykorzystanie późniejszych efektów. Dopiero uzyskanie praktycznych efektów twórczo rozwija człowieka. Dzięki nim zyskuje dodatkowe możliwości i poszerza się przestrzeń jego wolności. Podstawowym elementem działania twórczego jest praktyczne wdrażanie innowacyjnych rozwiązań i korzystanie z uzyskiwanych efektów.
W projektowaniu i wdrażaniu innowacji produktu można wyróżnić kilka etapów:
- identyfikacja problemu
- rozwiązanie problemu, czyli opisanie przyszłego i oczekiwanego stanu rzeczy - sformułowanie wizji
- zidentyfikowanie posiadanych zasobów i niedostatków pod kątem planowanego efektu
- Zaprojektowanie działań prowadzących do praktycznej realizacji wizji przez zaprojektowanie sposobów uzupełnienia swoich braków
- praktyczna realizacja wizji przez zaprojektowanie sposobów zadośćuczynienia niedostatkom
- ocena uzyskanych efektów przez porównanie realizacji z projektem oraz ocena projektowanego wzrostu sprawności działania; ocena zewnętrznych i podmiotowych efektów działania
- konserwacja projektu, czyli ulepszenie wizji ze względu na zewnętrzne i podmiotowe efekty oraz zaprojektowanie działań prowadzących do realizacji ulepszonej koncepcji
- ponowna ocena uzyskiwanych rezultatów i nowy projekt udoskonalenia produktu; każda realizacja produktu może być powodem do ponownej oceny i wprowadzenia ulepszeń; proces ulepszania produktu może mieć charakter permanentny.
Ocena produktu, jego ulepszanie, realizacja i ponowna ocena to proces przypominający ruch kołowy. Inicjuje się go, mając na względzie zewnętrzne i podmiotowe efekty. Ważne jest również, aby osoby zaangażowane do pracy nad ulepszaniem produktu zdawały sobie sprawę z uzyskiwanych efektów podmiotowych i potrafiły je wykorzystywać dla swojego dalszego rozwoju.
Można zatem uznać, że człowiek podejmuje działania w celu uzyskania nowych stanów rzeczy. Uzyskanie ich powinien poprzedzać, mniej lub bardziej skonkretyzowany projekt przyszłego stanu rzeczy. Na kolejnym etapie powinno dojść do praktycznej realizacji projektu. Po wykonaniu pracy przychodzi czas na korzystanie z jej efektów. Dobrze zaprojektowany i zrealizowany produkt przyczynia się do poszerzenia wolności sprawcy. Kolejnym etapem działania może być powtórzenie opisanego cyklu. Dokonuje się ponownej oceny i ewentualnie projektuje kolejne ulepszenie produktu.